อาคเนย์ เพียรพานิช
ผมทำงานมากมายหลากหลายแนวทาง แต่มีอยู่แนวนึงที่ผมจะทำก็ต่อเมื่อความรู้สึกที่มีมันมากพอที่ผมอยากจะระบายออกมา ผมเป็นคนไม่ค่อยได้พูดเรื่องส่วนตัวหรือระบายความในใจความอัดอั้นความสุขความทุกข์ความรู้สึกต่างกับใครสักเท่าไหร่นัก แต่จะเป็นคนที่ชอบรับฟังผู้อื่นอยู่เสมอ และผมเชื่อว่าทุกคนเองก็ต่างมีเรื่องมีปัญหาชีวิตกันทั้งนั้น ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดไม่ระบายอะไรกับใคร แต่เลือกที่จะรับฟังผู้คนเหล่าแทน แล้วก็มีคนรอบตัวคอยถามอยู่เสมอว่าผมจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นยังไง ผมเลยตอบกลับไปว่า ผมจะทำความเข้าใจกับความรู้สึกนั้นก่อน (บางครั้งก็ไม่เข้าใจนะฮ่าๆแต่พอเวลามันผ่านไปมันก็เข้าใจได้ขอมันเอง) แล้วดูว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นพยายามจะบอกอะไรกับเรา เหมือนความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันมากพอ ผมก็ระเบิดอารมณ์ออกมา แล้วระบายมันลงกับผลงานภาพเขียน
ศิลปะเป็นเหมือนเพื่อนที่คอยรับฟังศิลปะเป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนถึงอารมณ์ความรู้สึกของเราในขณะนั้นตอนนั้นวินาทีนั้น มันเหมือนกันการที่เราได้ตรวจสอบตรวจทานความรู้สึกหรือสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นอีกครั้ง มันทำให้เราได้เข้าใจมันมากขึ้น การทำงานศิลปะมันช่วยผมได้มากเป็นเพื่อนรับฟังได้ดี และในขณะเดียวกันศิลปะก็คอยเตือนสติ คือถ้าไม่รู้จะพูดอะไรตรงไหนยังไง ก็เขียนก็วาดมันออกมาบางทีความรู้สึกทั้งหมดมันอาจจะไม่สามารถแสดงออกผ่านการพูดก็ได้นะ แสดงออกมาโดยวิธีกานอื่น วิธีที่ง่ายสำหรับผมก็คือการ การเขียน การวาด
Content & Pictures: อาคเนย์ เพียรพานิช